100 vjet Flamur / Flamun / Bajrak – Barak – Parak – Fillak – Flag i Shqipes ( in Albanian and in English)

100 vjet  Flamur / Flamun / Bajrak – Barak – Parak – Fillak – Flag  i Shqipes
Shkruan: Anastas SHUKE
Në përpjekjen për ndriçimin e identitetit shqiptar, siç dihet, elementi thelbësor është përparimi në zbulimin e zanafillës së gjuhës shqipe. Zanafilla e shqipes do përbënte “shtyllën” rreth të cilës të mund të mblidhej çdo element i identitetit, tërë kultura materiale dhe shpirtërore e kombit. Aq më mirë sikur të ndodhte që ta zbulonim lashtësinë apo zanafillën e gjuhës sonë si të lidhur me ndonjë kulturë a qytetërim të lartë e tepër të lashtë. Do ndjeheshim të uruar, do kishim një bazë për krijimin apo forcimin e personalitetit të fëmijëve tanë, dhe tonit, i kuptuar ky si besim në vetvete, si vetëdije mjaftueshëm e lartë, e cila rrit kohezionin, bashkimin dhe vetëdijen kombëtare. E pra, duhet ta përcaktojmë këtë Shtyllë të Identitetit, pa humbur kohë!
Si mbështetje për tezën e vijimësisë së identitetit tonë nga qytetërimi i lartë i Dheut të Lashtë, që të besojmë se vërtet “ia vlen” një prejardhje e tillë, duhet të forcojmë njohuritë për të. Një bazë të dhënash për qytetërimin Shumer dhe për lashtësinë në përgjithësi është libri që kam sjellë në shqip, i studiuesit dhe shkrimtarit të madh Zitçin, “Planeti i 12-të”. Aty thuhet se më 1956, Profesori Samuel N. Kramer, një nga Shumerologët e mëdhenj të shekullit të kaluar, rishikoi trashëgiminë letrare të gjetur nën kodrinat e Shumerit. Përmbajtja e librit Nga Pllakat e Shumerit është një gur i çmuar më vete, sepse secili nga njëzetepesë kapitujt përshkruante një “të parë” Shumere, duke përfshirë shkollat e para, parlamentin e parë dy-dhomësh, historianin e parë, enciklopedinë e parë të ilaçeve, të parin “almanak të bujkut,” të parën zanafillë kozmike dhe kozmologji, “Sprovën” e parë, të parat fjalë e thënie të urta, kuvendimet e para letrare, të parin “Noe,” katalogun e parë bibliotekar; dhe, Epokën e parë Heroike të Njeriut, të parat kode të ligjeve dhe reforma shoqërore, të parën mjekësi, bujqësi dhe kërkim për paqe e harmoni botërore.
Ky nuk është teprim, thotë Krameri.
Madje, veç këtyre duhet të shtojmë se nga kultura Shumere trashëgojmë “të parat” në mjaft fusha: rrotën, shkrimin, fillesat e shtypshkronjës, matjen e kohës, këndeve, kalendarin, astronominë e zhvilluar në hollësi e saktësi të papërfytyrueshme për 4.000-2.000 pr.k.
Dhe sigurisht, një qytetërim si ky, duhet të ketë pasur edhe koncepte tepër të qarta Filozofike.
Le të marrim në analizë një term nga më të rëndësishmit e kulturës njerëzore atë që na paraqet konceptin ZOT. Perëndia në fetë dhe filozofitë monoteiste, është qenia hyjnore, e përsosur, më e lartë, e amshuar, e pakufishme, e gjithëdijshme, e gjithëfuqishme, dhe e gjithëpranishme, krijuesi dhe drejtuesi i gjithësisë. Cilësitë themelore të Zotit janë tre; ai është: 1- qenia krijuese = Krijuesi apo Nisësi-Zënësi-Ngjizësi i gjithçkaje; 2- qenia Hyjnore = Qiellore apo Yjore; 3- qenia që Di gjithçka me përsosmëri, është plot me Dije, i Nginjur me Dituri, që Di Mirë. Të treja këto cilësi na dalin nëpërmjet analizës etimologjiko-semantike të leximeve të shenjës kunjiforme Shumere – AN / Dingir, – shenjës  së yllit me 8 cepa, shenjës së Zotit.
Për Shumerët, Zoti kryesor quhej AN. Nga krahasimi i Shqipes me Shumerishten mund të arrijmë deri në ndarjen e kësaj shenje në dy fonema me kuptim: A – N, ku A = Asht dhe N = Ni=një, pra Ai që është, Ai ose Ni/një që ekziston; gjithashtu mund të kemi: AN = Asht – Nis (edhe Nis-Asht), ai që Nis-Zë-Ngjiz. Gjithashtu në Shqip fjala An ka kuptimin mitër, pra An është barku, mitra, ajo që krijon, pra ANi është KRIJUESI. Kuptimi tjetër i fjalës An në shqip është “anë, kufi, skaj”, duke përkuar me ç’na tregon Zitchini në librin “Planeti i 12-të”, si planeti më i largët. Aty gjenden edhe emërtime të tjera për Zotin kryesor të panteonit 12-ësh Shumer, si Shar, Nibira, Marduk. Kuptimi anë, kufi, skaj përkon me kuptimin e dytë në shumerisht të shenjës së zotit, An = qiell, kjo mund të jetë edhe zanafilla, përmes shqipes, e fjalës anglisht sky[skaj]=qiell. Sipas konceptit të të lashtëve për qiellin, ai s’ishte hapësira e pafund, por “njëfarë kufiri/skaji në hapësirë”. Ishte “byzylyku i rrahur” apo “Rakia” sipas shumerëve, Rakis sipas Akadëve, apo Rahu, sipas Hindusve. Sipas Sitchin dhe e rivërtetuar etimologjikisht përmes shqipes, byzylyku i rrahur është brezi i asteroidëve, kufiri i planetëve të vegjël apo të brendshëm të sistemit diellor, qielli i parë, orbita e parë nga shtatë të tilla po tu referohemi trupave qiellorë përtej Tokës në sistemin tonë diellor. Pra është qielli i parë nga “shtatë qiej”, ku qielli i shtatë mund t’i referohet fare mirë planetit të 12-të apo Zotit, sipas renditjes: 1-Brezi i asteroidëve, 2-Jupiteri, 3-Saturni, 4-Urani, 5-Neptuni, 6-Plutoni, 7-Shar-i. Në Shqip: Shtat = ëSht.At = ësht Ati = Zoti. Po ashtu në Anglisht kemi: Shtatë = [Sevën] = ëS.hevën (heaven) = ësht qielli/parajsa(par.as) = Zoti. (ku: heaven ̴ hevan ̴ a var  ̴ Varuna(Sanskrit) = Varun.asht = lart = në qiell (edhe turqisht hava = a var). Sipas Zitchin në EK, planeti i 12-të apo Shar-i, sharroi, ndau kuçedrën TIAMAT në dy pjesë, njëra duke u  zhvendosur në orbitë më afër diellit u bë Toka dhe tjetra u thërmua, apo sharrua e u rrah më tej për të formuar brezin e asteroidëve apo “byzylykun e rrahur”, i cili është Qielli për të lashtët. Kuçedra Tiamat, apo planeti i plotë, i “tërë”, ndodhej aty ku është brezi i asteroidëve, pra: Kuçedra = kuqedra = Ku.qe.(e) t (ë) ra; në anglisht – Dragon = Tr.a.kon = (e)Tëra.a kon = e tëra ka qenë. Pra, Zoti-Shar sharroi Tiamatin (Ki.Am.a.ki), d.m.th. ndau Qiellin nga Toka, pra krijoi Qiellin – byzylykun e rrahur (RAHU – në Sanskritisht), dhe Tokën (KETU – Sanskritisht).
Simboli i Zotit në shkrimin kunjiform është shenja e paraqitur në figurën 1. Zanafilla dhe kuptimi i saktë del nga kultura Shumere. Një sqarim/vërtetim i dallimit të kësaj shenje nga “Dielli”, siç del në Planeti i 12, f.210, paraqitet edhe në figurën 2. Aty Dielli e Hëna vendosen në të djathtë dhe të majtë të shenjës së zotit kryesor AN apo Shar. Shenja e diellit dallohet nga kryqi 45 gradësh me vijat e valëzuara që mund të tregojnë përhapje nxehtësie. Ka raste të mëvonshme në mijvjeçarin e parë pr.k. kur përfaqson Afërditën si planeti i tetë i numëruar duke filluar nga jashtë sistemit diellor. Renditja këtu është edhe sipas rradhës kohore të shfaqjes: Hëna – Ylli mëngjesit/Afërdita – Dielli. Shenja e Zotit sipas fjalorëve të ndryshëm Shumerisht-Anglisht ka edhe leximet/sinonimet “di.ngir, di.mir, di.mair”. Duke u nisur nga shqipja mund të arsyetojmë: Zoti ishte i zoti, ishte ai që di mirë, që është di ngirë, i nginjur me dije. Për Hindusët quhej Diaus.Pitar që ngjan fonetikisht me Dipatur e që për Pellazgët si pasardhës të Shumerëve quhej DiPaturon apo “DiPatur” (S.Konda,53; fjalori i Hesihut), pra që “Ka DIje”.  Më tej koncepti i Zotit, Krijuesit, na përkon me atë të ZEUSit, zë.us = zë.asht, si zënës, ngjizës, pra njëlloj me bark, an/mitër, pra: KRIJUES. E po ashtu në latinët na del si Deus/Dio, Di.osht; anglisht – God [Gad] = Ka.D(i), dhe Jesus[xhizës] ̴ ngjizës. Shikoni gjithashtu vijimësinë Zeus ̴ Je-zeus ̴ Jezus ̴ Je zënës ̴ je ngjizës ̴ [xhizës]-Jesus. Pelasgian: Di.Patur; Vedic Sanskrit: Diaus.Pitar = Zeus = Dias = Di.Asht. Kujtoni gjithashtu se Dodona = Di.Tona = Di.tëra; Tomaros/Tomouroi = Do.mir.os = Di.mir, ku duket ndryshimi paralel i zanores “i” në “o”.
Një vërtetim të sa thamë më lart përbën leximi i mëposhtëm i vargut të njohur, O Zeus Dodonas e Pellazgjik: O Zeus = Krijues, Din.Tan.as (Dodonas=gjithçkaditës) e Pellasgjik = Pe Dheut të Lasht. Pra, arrijmë në përfundimin se:
Zeusi pellazg është “Zënësi / Nisësi – Gjithçkaditësi prej Dheut të Lashtë”.
Figurat që vijojnë paraqesin argumente arkeologjike të pranisë së shenjës Shumere të Zotit (me stilizime të ndryshme) në kulturën fetare, në etnografi, në arkitekturë, mozaikë, numizmatikë, heraldikë, etj. Ato mund të interpretohen lehtë mbi bazën e shpjegimeve të dhëna më lart. Shenja e gjysmëhënës horizontale me yllin e Zotit përsipër (simbol si Ilirisë edhe i Epirit) paraqet simbolin më të lashtë të njohur nga kultura Shumere, që sipas Zitçin në Planeti i 12 është e lidhur me zot Enkin – EA, i shoqërizuar fillimisht me shenjën e Bricjapit në zodiak. Që këtu mund të kuptohet lehtë PSE Pirro dhe Skënderbeu e mbanin simbolin e Dhisë në përkrenaren e tyre.
Një argument mjaft i rëndësishëm gjuhësor për vijimësinë Shumer-Pellazg-Ilir/Epirot-Arbër-Shqiptar përbën etimologjia e termit Flamur. Në shumerisht e akadisht ajo zë fill si “barag” dhe “parak”, nga ku vijon nëpërmjet sinonimisë së rrënjës “par” me “fill (fillim)”, pra “parak-fillak”, e ku mund ta ketë fillesën edhe termi përkatës në anglisht “fillak – flag=flamur”. Edhe etimologjia e termit të sotëm mund të paraqitet si bashkim i rrënjës “fill” me foljet asht dhe “mun=man=mban”, pra: flamur = fl-a-mun = fill-e-man, apo i “par e man”. Flamuri është ai objekt që i “pari e man”. Përfundojmë në lidhjen e mëposhtme me një lashtësi prej mbi 5.000 vjetësh:
Flamur / Flamun – Fl-a-man – i par-e-man, dhe Bajrak – Barag – Parak – Fillak – Flag.

In the attempt to enlighten the Albanian identity, as is well known, the essential element is the breakthrough in discovering the origin of the Albanian language. The genesis of Albanian would be the "pillar" around which every element of identity, the whole material and spiritual culture of the nation, could be gathered. It would have been better if we had discovered the ancients or origins of our language as being linked to some very ancient and highly ancient culture or civilization. We would feel congratulated, we would have a basis for creating or strengthening the personality of our children, and ours, understood as confidence in ourselves, as sufficiently high awareness, which enhances national cohesion, unity and awareness. Well, we need to define this Pillar of Identity, without wasting time!

In support of the thesis of the continuity of our identity from the high civilization of Ancient Earth, to believe that such ancestry is truly "worth", we must strengthen our knowledge of it. A database on the Sumerian civilization and antiquity in general is the book I brought in Albanian by the great researcher and writer Zitschin, The 12th Planet. It states that in 1956, Professor Samuel N. Kramer, one of the great Sumerologists of the last century, revised the literary heritage found under the Sumerian hills. Book Content From Schumer's Tablets is a gem in its own right, because each of the twenty-five chapters depicted a Schumer's "first", including the first schools, the first two-chamber parliament, the first historian, the first medicine encyclopedia. the first "farmer's almanac," the first cosmic origin and cosmology, the first "Test", the first proverbial words and sayings, the first literary assemblies, the first "Noah," the first library catalog; and, the first Heroic Age of Man, the first codes of law and social reform, the first medicine, agriculture, and the search for world peace and harmony.

This is no exaggeration, Kramer says.

In addition, we must add that from Sumerian culture we inherit the "first" in many fields: wheel, writing, printing strands, time measurement, angles, calendar, astronomy developed in unimaginable detail and accuracy for 4,000-2,000 pr .K.

And of course, a civilization like this must have had some very clear philosophical concepts.

Let us consider one of the most important terms in human culture that introduces the concept of God. God in monotheistic religions and philosophies, is the divine, perfect, highest, eternal, infinite, omniscient, omnipotent, and omnipresent, creator and leader of the universe. The basic qualities of God are three; it is: 1- the creative being = the Creator or the Originator-the Creator-the Originator of everything; 2- Divine being = Heavenly or Stellar; 3- the being who knows everything perfectly, is full of Knowledge, Known to Knowledge, Who Knows Good. All three of these qualities come to us through the etymological-semantic analysis of the readings of the Sumerian conjunctural sign - AN / Dingir, - the 8-pointed star sign, God's sign.

 

2526/5000

To the Sumerians, the chief Lord was called AN. By comparing the Albanian with the plural we can come to the division of this sign into two meaningful phonemes: A - N, where A = Asht and N = Ni = one, that is, He or Ni / one existing; we can also have: AN = Asht - Nis (also Nis-Asht), the one that Nis-As-Ascend. Also in Albanian the word An means uterus, so An is the womb, the womb, what it creates, so An is the CREATOR. The other meaning of the word An in Albanian is "side, border, edge", coinciding with what Zitchin points out in the book "The 12th Planet" as the most distant planet. There are other names for the main lord of the 12th Sumerian pantheon, such as Shar, Nibira, Marduk. The meaning side, boundary, extremity coincides with the second plural meaning of the sign of god, An = heaven, this may also be the origin, in Albanian, of the English word sky [extremity] = heaven. According to the ancients' concept of heaven, it was not infinite space, but "some limit / edge in space". It was the "beat bracelet" or "Rakia" according to many, Rakis according to the Akkadis, or Rahu, according to the Hindus. According to Sitchin and etymologically verified through Albanian, the bracelet being struck is the asteroid belt, the boundary of the small or inner planets of the solar system, the first sky, the first orbit of seven to refer to the celestial bodies beyond Earth in our system. solar. So it is the first sky out of the "seven heavens", where the seventh heaven can very well refer to the 12th planet or God, in order of order: 1-Asteroid Belt, 2-Jupiter, 3-Saturn, 4-Uranus , 5-Neptune, 6-Pluto, 7-Shar. In English: Stature = He is Him = Father = God. Also in English we have: Seven = [Seven] = Heaven = is heaven / paradise (par.as) = ​​God. (where: heaven ̴ hevan ̴ a var ̴ Varuna (Sanskrit) = Varun.asht = up = in the sky (also Turkish hava = a var). According to Zitchin in EK, the 12th planet or Shar, saw, split, split the TIAMAT elbow in two parts, one moving into orbit closer to the sun became Earth and the other was crushed, or sawed and beaten further to form the asteroid belt or "beat bracelet", which is Heaven for ancients. The Tiamat, or "whole" planet, was where the asteroid generation is, so: Elves = Elves = Elves; t (e) fell; in English - Dragon = Tr.a.kon = (e) All.a con = all has been. So God-Shar invented Tiamat (Ki.Am.a.ki), ie separated Heaven from Earth, so He created Heaven - the beaten bracelet (RAHU) Sanskrit), and the Earth (HERE - (KETU)Sanskrit)

 

T he symbol of God in the cuneiform script is the mark depicted in Figure 1. Genesis and literal meaning derive from Sumerian culture. An explanation / proof of the distinction of this sign from the "Sun", as it appears in Planet 12, p.210, is also shown in figure 2. There the Sun and Moon are placed to the right and left of the sign of the main god AN or Shar. . Sunlight is distinguished by the 45-degree cross with wavy lines that may indicate heat propagation. There are later cases in the first millennium BC. when it represents Aphrodite as the numbered eighth planet starting outside the solar system. The order here is also in the order of time of the show: Moon - Morning Star / Aphrodite - Sun. The sign of God according to various English-speaking dictionaries also has the readings / synonyms "di.ngir, di.mir, di.mair". From the Albanian language we can reason: God was good, he was good, he was good, he was good, he was good with knowledge. For the Hindus it was called Diaus.Pitar which is phonetically resembling Dipatur and for Pelasgians as descendants of the Sumerians it was called DiPaturon or "DiPatur" (S.Konda, 53; dictionary of Hesih), hence "Knowing". Further the concept of God, the Creator, coincides with that of ZEUS, voice.us = voice.s, as occupying, conceiving, thus equally belly, an / womb, thus: CREATOR. And also in Latin we come across as Deus / Dio, Di.osht; English - God [Gad] = Ka.D (i), and Jesus [Giza] ̴ conception. See also the sequel Zeus ̴ Je-zeus ̴ Jesus ̴ You are busy ̴ You are conceited ̴ [Jiz] -Jesus. Pelasgian: Di.Patur; Vedic Sanskrit: Diaus.Pitar = Zeus = Dias = Di.Asht. Remember also that Dodona = Di.Tona = Diet; Tomaros / Tomouroi = Do.mir.os = Di.mir, where the parallel change of vowel "i" to "o" appears.

A proof of the above is the following reading of the well-known verse, O Zeus Dodonas and Pelasgian: O Zeus = Creator, Din.Tan.as (Dodonas = omniscient) and Pelasgian = Ancient Earth. So we conclude that:

Zeus Pelasgus is the "Catcher / Launcher - the Creator of Ancient Earth".

The following figures present archaeological arguments for the presence of the Most Holy Sign of God (with various stylings) in religious culture, ethnography, architecture, mosaics, numismatics, heraldry, etc. They can be easily interpreted on the basis of the explanations given above. The horizontal crescent sign with the star of God above (symbol of both Illyrian and Epirus) represents the most ancient symbol recognized by Sumerian culture, which according to Zitcin on the 12th Planet is associated with the god Enkin - EA, originally associated with the Capricorn in the zodiac. It is easy to understand WHY Pyrrhus and Skanderbeg carried the Goat symbol on their helmet.

A very important linguistic argument for the Sumer-Pelasg-Ilir / Epirot-Arber-Albanian continuity is the etymology of the term Flag. In many and acaditally it is pronounced as 'barag' and 'prak', from which it follows through the synonymy of the root 'par' with 'yarn (beginning)', thus 'prak-prakak', where the term may also have the corresponding term in English "fillak - flag = flag". The etymology of today's term can also be represented as the union of the root "yarn" with the verbs asht and "mun = man = holds", ie: flag = fl-a-mun = fill-e-man, or "first and man" ". The flag is that object that "first fell". We conclude with the following connection to an antiquity of over 5,000 years:

Flag / Flag - Fl-a-man - Par-e-Man, and Bajrak - Barag - Parak - Fillak - Flag.